25 EYLÜL
Hayatın Güzelliği
Beni Babam yarattı.
Yaratılış 2:7’de, insanın yaratılış kaydını okuruz. Şahıs olan Tanrı, Kendisiyle şahsen dostluk kurması için şahıs olan bir insan yarattı. Burada Şahıs’tan şahsa bir durum vardır. Soyut bir şey yoktur. Evrendeki bazı gizemli güçlerin devreye girmesi söz konusu değildir; olay bir Şahsın dostluk kurmak için başka bir şahsı yaratmasıdır. Bu benim için, Tanrı’nın insanı yaratmak için esas nedeninin onunla dostluk kurmaktan zevk almak olduğunu ortaya koyan canlı bir tasvirdir.
Sahneyi zihninizde canlandırın! Rab diz çöktü, yerden eline toprak aldı, onu suyla karıştırdı ve insan bedeninin kalıbını şekillendirdi. Ama o bedende hayat yoktu! Sonra olağanüstü bir şey daha oldu. Yaratıcı öne doğru iyice eğildi, kutsal dudaklarını kilden heykelin dudaklarının üzerine koydu, kutsal burun deliklerini kilden heykelin burun deliklerinin üzerine bastırdı ve yaşam nefesini üfledi. O’nun nefesi kilden heykelin içine girdi ve onu bedeninin tüm organlarıyla mükemmel çalışan, tüm olağanüstü ruhsal, entelektüel ve duygusal yetileriyle yetkin olan yaşayan bir insana dönüştürdü. Başka hiçbir yaratık böyle yaratılmadı.
Bu mucizeyi betimlemek için kullanılan sözcükler özellikle çok canlıdır. İbranice’de belli kelimelerin sesleri, doğrudan adlandırdıkları eylemle ilgilidir. “Üfledi” sözcüğünün İbranice tınısı yip-peç olarak ifade edilebilir. Bunun içeriği, ufak içsel bir “patlama” yı takiben boğazdan gelen güçlü ve sürekli olarak gelen havanın serbest kalmasıdır. Bu nedenle, bu sözcük adlandırdığı eylemi çok canlı bir şekilde sunar.
Rab kilden heykelin dudaklarının ve burun deliklerinin üzerine eğilip bastırdığında, soluğunu cılız bir iç çekişle yollamadı. O kilden bedene çok güçlü bir nefes üfledi ve o beden Tanrı’nın tüm yaşamının mucizevi bir naklini aldı.
Bendeki çalışman için teşekkür ederim Rab. Rab’bin benim dostluğumdan zevk almak istediğini ve Kendi yaşamını bana üflediğini ilan ediyorum. Beni Babam yarattı. Amin.