11 EKİM
Doğru Korkuyla Yürümek
Mesih’in huzur diyarına girmeye erişememiş olmaktan korkalım.
İbraniler kitabındaki ilk “yapalım, edelim” ifadesi şöyle der: “Bu nedenle…korkalım” (İbraniler 4:1). Bu ifade sizi şaşırtıyor veya gücendiriyor mu? Birçok Hristiyan’ın korku için yeri yoktur.
Beni Rab’be getirme sorumluluğunu alan insanlar, Yorkshire İngiltere’de yaşayan zarif bir çiftti. 2. Dünya Savaşı’ndan sonra onları ziyarete gittiğimde ruhsal olarak pek iyi görünmüyorlardı. Adam, Hristiyan yaşamında korkuya yer olmadığına inanıyordu. Ben de bunun korkunun türüne bağlı olduğunu anlatmaya çalıştım. Mezmur 19:9’da şöyle denir: “RAB korkusu paktır, sonsuza dek kalır.” Bu tür korkunun sonu yoktur. Bu adam, kibirli konumunu yansıtacak biçimde asla ilaç kullanmamaya karar vermişti. Onun bu tutumunu her türlü korkuyu reddetmesine bağladım. Üzücü olansa, şeker hastalığı ilerlemişti ve bir bacağının kesilmesi gerekiyordu. İmanının onu şifaya götürmemesinin şokunu üzerinden atamıyordu. Gerçek sorun, belli bir korku türünün Hristiyan hayatının değişmez bir parçası olduğunu anlamamasıydı. İbraniler 4:1’deki “korkalım”, imansızlara değil imanlılara söylenmiştir. Tanrı’nın bizim için belirlediği şeyleri alamama olasılığının her zaman var olduğunu aklınızdan çıkarmayın. Ayetin bütünü şöyledir: “Bu nedenle Tanrı'nın huzur diyarına girme vaadi hâlâ geçerliyken, herhangi birinizin buna erişmemiş sayılmasından korkalım.”
Her vaat iki yönlüdür. Size iyiyi sunar, ama sözünüzde durmazsanız bir şeylerden mahrum kalırsınız. Hristiyan hayatında da genellikle böyledir. İyi ulaşılabilirdir, ama onu kaçırma olasılığı daima vardır. Tanrı’nın huzur diyarına ancak bu tür bir korku tutumuyla girebileceğimize inanıyorum.
Huzur diyarına girme vaadin için teşekkür ederim Rab. Tanrı’nın huzur diyarına girmek için bir korkuyla O’na geldiğimi ilan ediyorum. Mesih’in huzur diyarına girmeye erişememiş olmaktan korkuyorum. Amin.